De Milde Olijfolie Oplichterij
Bron: stern
© Gruner + Jahr AG & Co. KG
“Het is allemaal een kwestie van prijs:”
De productie is specifiek gericht op de goedkope markt. Wat op de massamarkt terechtkomt, zijn daarom vaak industriële, vermoeide oliën – rijk aan calorieën, arm aan fenolen en zwak van smaak. Hier worden de olijven niet geplukt, maar van de boom gesneden – tenzij de boer er de voorkeur aan geeft te wachten tot de overrijpe vruchten modderig op de grond zijn gevallen, waar hij ze met de machine kan opvegen. De vruchten die op deze manier worden geoogst, zie je vaak in zakken langs de kant van de weg staan, zwetend, rottend en rottend in de zon.
En de olie die ervan gemaakt is? Het stinkt en het gehalte aan vrije oliezuur, een bewijs van rot fruit, overschrijdt al snel ruimschoots de toegestane limiet van 0,8 procent per liter.
Zal het worden weggegoten, gebruikt in olielampen of in vernis? Helemaal niet. Daar is de olieraffinaderij.
En daar is Duitsland. Veel consumenten daar kennen niet de typische frisse smaak van olijfolie, het soms grasachtige, bloemige aroma dat ruikt naar artisjokken of vers hooi, de lichte bitterheid en scherpte in de mond.
“En er is Duitsland. Veel consumenten daar kennen de typische frisse smaak van olijfolie niet.”
Je kunt ook olie aan Duitsland verkopen die een chemicus eerst heeft gestankt in het levensmiddelenlaboratorium en daarna is opgefrist door te mengen. De smaak heeft zich aangepast aan de slechte eigenschappen. Bijzonder mild smakende oliën worden voor de Duitse markt gemaakt en als hoogwaardige kwaliteit verkocht. Het is alsof je Cindy van Marzahn presenteert als “Duitslands volgende topmodel” in Papoea-Nieuw-Guinea.
In 2013 importeerde Duitsland 57 miljoen liter olijfolie, waarvan bijna driekwart uit Italië. Velen denken aan de prachtige olijfgaarden in het prachtige Toscane. Maar de olie die de Duitse klant koopt komt daar niet altijd vandaan. De Italiaanse oorsprong wordt ook gebruikt voor marketing. Een Italiaanse naam op de fles loont altijd in de detailhandel. Zoals een blik op het Rewe-schap laat zien. Daar vindt u bijvoorbeeld Carapelli-Firenze, Sasso, Bertolli, Pietro Coricelli.
Klinkt goed. Maar zo smaakt het zelden. Hoe kan het ook anders, de productie van olijfolie in heel Italië dekt niet eens zijn eigen behoeften. Als er al Italiaanse olijfolie het land uitgaat, komt deze zelden in de supermarkten terecht, maar in speciaalzaken en niet tegen goedkope prijzen, omdat in Toscane – waar het bijna uitsluitend met de hand wordt geplukt – olijfolie nauwelijks kan worden geproduceerd tegen een kost nog geen twaalf euro per liter.”
“Door het subsidiebeleid van de EU liggen de grootste knelpunten voor de olijventeelt in Spanje. Met name in Andalusië beoefenen de landeigenaren nu enorme monoculturen van olijven. Ook de leveranciers van AOV komen hier vandaan, waaronder bedrijven die gesubsidieerd worden met publieke middelen.
Natuurlijk is er ook olie van hoge kwaliteit in Spanje. Maar dat is net zo duur als ergens anders en komt hoogstens in speciaalzaken terecht. Natuurlijk zou Spaanse olie theoretisch als zodanig op de markt kunnen worden gebracht, maar het heeft geen reputatie. Italiaanse olie heeft het.
De Spaanse bulkolie wordt, net als die uit andere landen, per schip over de Middellandse Zee vervoerd naar de haven van Livorno. De tankwagen rijdt door Toscane totdat de vrachtwagens op de boerderijen van bedrijven zoals de AOV in Monteriggioni hun lading in een van de tanks laten zakken.”
